Περί γεύσεων...

Ναι, είμαστε ένας λαός που μας αρέσουν οι ωραίες γεύσεις.              

Είμαστε ένας λαός που θα ποιούμε τα ουζάκια μας, τα τσιπουράκια μας, θα φάμε τα γλυκά και τις πίτες μας.

Ενδέχεται μόνο στην Ελλάδα ένα γιορτινό τραπέζι να κρατάει από το μεσημέρι, λέγοντας 11:00 π.μ, ως αργά το απόγευμα 6-7:00 μμ.

Όπως και να το δει κανείς, χρειαζόμαστε τον χρόνο μας για να γευτούμε το καθετί, χωρίς να μας βιάζει κανείς.

Σαν λαός έχουμε παράδοση στο φαγητό και στις καθεαυτού ελληνικές αυθεντικές συνταγές που κληρονομήσαμε από τις γιαγιάδες και τις προγιαγιάδες μας.

Μία από αυτές τις παραδοσιακές συνταγές βρίσκουμε και στη Δυτική Μακεδονία με τις λεγόμενες πίτες. Τυρόπιτες, πρασόπιτες, σπανακόπιτες, χορτόπιτες, κρεατόπιτες, φτιάχνονται τακτικά από τις νοικοκυρές της δυτικής Μακεδονίας, όχι μόνο σε γιορτές, που θεωρούνται απαραίτητες, αλλά και σε κάθε άλλη μικροπερίσταση.

Οι νοικοκυρές μπαίνουν από νωρίς στην κουζίνα για να φορέσουν την ποδιά τους και να ετοιμάσουν τη ζύμη τους. (Συνήθως ποτέ δε φτιάχνουν μία πίτα τη φορά!).

Και αφού ζυμώσουν καλά μέσα σε μεγάλη λεκάνη το ζυμάρι τους, είναι έτοιμες για να ανοίξουν το φύλλο τους. Η "χλαού", ο πλάστης ή όπως αλλιώς αποκαλείται από την κάθε νοικοκυρά η βέργα με την οποία ανοίγει την πίτα της, παίρνει φωτιά!

Το μυστικό λένε ότι είναι στο πως θα ανοίξεις το φύλλο. Να σας το θέσω καλύτερα, επειδή έχω εντρυφήσει στο θέμα: η επιτυχία της πίτας έχει να κάνει με το πόσες φορές θα ανοίξετε το κάθε φύλλο. Στο σπίτι μου για παράδειγμα ανοίγουμε το κάθε φύλλο τρεις με τέσσερις φορές ώστε να φτάσει να γίνει λεπτό και καλοδουλεμένο.                                            

Θα καταλάβετε ότι η πίτα σας πέτυχε αν καθώς την ψήνετε, το λεπτό ζυμάρι της φουσκώσει αρκετά μέσα στον φούρνο. Τότε πρέπει προσεχτικά να το τρυπήσετε με ένα πιρούνι, ώστε να φύγει ο αέρας μέσα από την πίτα. *Η πίτα φουσκώνει και εσείς την ξεφουσκώνετε…*