Σήμερα αποφάσισα να σας μιλήσω για έναν ξεχωριστό, για μένα, άνθρωπο.
Εγώ την αποκαλούσα και συνεχίζω να την αποκαλώ ''γιαγιά durasell''!
Θα αναρωτηθείτε γιατί θεώρησα σημαντικό να σας γράψω για τη γιαγιά μου...
Λοιπόν....
Μαζί με εκείνη πέρασα εννιά μήνες, που εμένα προσωπικά που άλλαξαν όλη μου τη ζωή.
Μέσα στον χειμώνα έπρεπε να ταξιδέψω κοντά της έπειτα από ενημέρωση που είχα, ότι εκείνη είχε ένα μεγάλο ατύχημα.
Τη βρήκα καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, με τα πόδια κατάμαυρα, σακατεμένα και εγχειρισμένα.
Και ενώ εκείνη δεν μπορούσε να περπατήσει, δεν έχανε το χιούμορ της, δεν έχανε το χαμόγελό της και φυσικά το κουράγιο της.
'Όταν ο γιατρός της μου έδειξε τις ακτινογραφίες, κόμπιασα. Το μόνο που έλεγα από μέσα μου ήταν η φράση ''κρατήσου, σε εσένα στηρίζεται τώρα''. Ο συγκεκριμένος γιατρός μου είχε αποκλείσει μια μόνιμη μελλοντική ανάκαμψη για εκείνη, εκείνη όμως ανέτρεψε τα ΠΑΝΤΑ!
Με πείσμα, με πολύ πόνο και γκρίνια κάποιες φορές κατάφερε να σταθεί όρθια μόνη της.
Άκουγε τις ''εντολές'' μου κατά γράμμα και όταν δεν ήξερε αν έπρεπε να κάνει κάτι, πάντα με ρωτούσε.
Μετά από έξι με εφτά μήνες αποφασίζουμε να γυρίσουμε στην πατρίδα, αλλά η μοίρα είναι γραμμένη και δύσκολα αλλάζει. Η αγαπημένη της αδερφή, μπαίνει σχεδόν ταυτόχρονα με εκείνη στο νοσοκομείο και δεν καταφέρνει να βγει ποτέ.
Πως λες σε μία γυναίκα που είναι χαρούμενη που θα γυρίσει στο παιδί της, ότι χάνει την αδερφή της!
Και όμως, σφίγγεις τα δόντια, παίρνεις βαθιές ανάσες, την πιάνεις από το χέρι και της το λες.
Και εκείνη σε κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια και σκύβει το κεφάλι από τον πόνο.
''Θέλω να με πας σε εκείνη τώρα'', ψέλλισε, και αυτό έκανα.
Τέσσερις ώρες της έπιανε το χέρι, της τραγουδούσε, την χάιδευε, παρά τον δικό της πόνο στα πόδια.
Εκείνη ήταν και η τελευταία μέρα που της μίλησε....η αδερφή της λίγες ώρες αργότερα έφυγε για πάντα και εκείνη σωριάστηκε στο κρεβάτι από τον πόνο. Δε θα ξεχάσω τα καστανά της μάτια να τρέχουν δάκρυα και να κοκκινίζουν, δε θα ξεχάσω όμως και τις φράσεις κουράγιου που ψέλλιζε στην κόρη της αδερφής της όταν εκείνη πήγε να την αγκαλιάσει.
''Εγώ είμαι η μάνα τους τώρα, πρέπει να σταθώ όρθια'', σκεφτόταν.
Και έτσι έπραξε, παρά τον πόνο της, γιατί κακά τα ψέμματα, χάνοντας μία αδερφή την άλλη, είναι σαν να χάνεις τον μισό σου εαυτό. Εκείνη πρόσφερε τον ώμο της για τις κόρες της αγαπημένης της αδερφής.
Ο καιρός όμως πέρασε και ήρθε η ώρα του αποχωρισμού από τη δεύτερη πατρίδα της.
Δεν περίμενα ποτέ τόσο κόσμο να μας αποχαιρετά και να κλαίει που φεύγουμε.
Δεν ήξερα πόσο αγαπητή ήταν η γιαγιά μου.
Και όσο φοβόμουν αυτό το μεγάλο ταξίδι για εκείνη και τον παππού μου, δεκαεφτά ώρες και κάτι, εκείνοι τα κατάφεραν και με έκαναν υπερήφανη!
Και όσο πίστευα ότι θα της λείπουν όλα τα αδέρφια της, εκείνη κάθε μέρα που τη βλέπω μου χαμογελάει ακόμη και πιο πολύ.
Ξέχασε ότι χρειάζεται βοήθεια για να περπατήσει και ειλικρινά αλωνίζει στο σπίτι της.
Την παρακολουθώ και βλέπω έναν άλλο άνθρωπο πραγματικά.
Τελικά δεν άλλαξα μόνο εγώ αλλά και εκείνη.
Η γιαγιά μου γεννήθηκε στον πόλεμο και αφού δεν την έχασαν από την πείνα, εκείνη λες και αποφάσισε από μόνη της από πείσμα να καταφέρνει τα πάντα στη ζωή της!
Πέρασε πολλά ως τώρα, αλλά ποτέ δεν είχε τέτοιο πρόβλημα υγείας που να την κάνει να εξαρτάται για μήνες από άλλους. Έτσι αποφάσισε ότι και πάλι πρέπει να τα κάνει όλα από μόνη της.....
Και αφού το αποφάσισε άντε να της το βγάλεις από το μυαλό...γιατί είπαμε...είναι και πεισματάρα.
Και τώρα που δεν είμαι μαζί της 24 ώρες την ημέρα, με παίρνει τηλέφωνο και με ρωτά: θα έρθεις να σου κάνω καφέ? Μαγείρεψα κιόλας, δεν έρχεσαι να φάμε?
''Τι έγινε γιαγιά, σου λείπω?
''Ε, αφού είμαστε κοντά να μην περάσεις...''
Χάρις εκείνη, εγώ γύρισα ένας άλλος άνθρωπος και θα την ευγνωμονώ για πάντα γι' αυτό.
Να τα παρατήσω? Να μην προσπαθήσω? Να μην φέρω τα πάνω κάτω για να επιτύχω το καλό?
Δεν υπάρχει. Ποιος δρόμος είναι εύκολος σ' αυτήν τη ζωή? Οι δύσβατοι έχουν περισσότερο σασπένς!!! Δοκιμάστε τους!
Δεν υπάρχουν αποτυχημένες στιγμές ούτε αποτυχημένοι άνθρωποι. Απλά εμπόδια που ξεπερνιούνται και έρχονται τα καλύτερα!
Και αν νομίζετε ότι σαν άνθρωποι δεν μπορείτε να αντέξετε κάποιες δυσκολίες γιατί δεν έχετε αντοχές, υπομονή ή κουράγιο...σας το λέω.... όποιος πραγματικά θέλει κάτι...απλά αντέχει!
Ευγνωμονώ τον Θεό που κατάγομαι από μία γυναίκα σαν τη γιαγιά μου και καθημερινά τον παρακαλώ να την έχει καλά.
Να είστε όλοι καλά...
Kristy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου