Εκεί γύρω στις οχτώ, μετά από εννιά ολόκληρους μήνες ξαναβρεθήκαμε οι τρεις μας.
Τα ψηλοτάκουνα έδωσαν τη θέση τους στις μπαλαρίνες και τα επαγγελματικά μας ρούχα στις φαρδιές μπλούζες και τα κολάν.
Ο Δεκέμβριος ήταν ο μήνας που μας έκανε πολύ χαρούμενες μα και που μας χώρισε ταυτόχρονα.
Διασκορπιστήκαμε στην ίδια πόλη και σε άλλη ήπειρο και επικοινωνούσαμε μέσα από αυτό το άχαρο πράγμα που λέγεται υπολογιστής.
Οι εννιά αυτοί μήνες μας έφεραν τα πάνω κάτω κυριολεκτικά αλλά όταν τα θεμέλια είναι γερά το σπίτι ξανασηκώνεται.....
Και ο Θεός το θέλησε, να έρθει η ώρα να τα ξαναπούμε από κοντά για να κάνουμε ακόμη μία φορά εκείνες τις ατελείωτες συζητήσεις μας, για να θυμηθούμε τα παλιά, για να κάνουμε κους κους για ότι καινούργιο και φυσικά όπως πάντα να γελάσουμε μέχρι δακρύων.
Μόνο που αυτή τη φορά δεν είμασταν μόνες μας, οι τρεις ''τρελές'' φιλενάδες, γιατί μία τρέλα μάλλον την έχουμε, είχαμε και την μασκότ μας. Τον μικρό μας πρίγκιπα που από τούδε και στο εξής θα μας ακολουθεί παντού!!!
Ο πρίγκιπάς μας είναι το γούρι μας, το αγχολυτικό μας, η αγκαλιά και το χαμόγελό μας.
Ναι, δεν είμαστε οι ίδιες είναι γεγονός, ο χρόνος που πέρασε μας άλλαξε αλλά συνεχίζουμε να παλεύουμε για τα όσα θα μας κάνουν χαρούμενες...για τα όσα θα μας φέρνουν κοντά...για τα όσα θα μας κάνουν να χαμογελάμε.
Μη χάνετε την επαφή...
Κλείστε τον υπολογιστή και ζήστε την πραγματική επικοινωνία με τους ανθρώπους που σας ενδιαφέρουν....
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου