Μία κούρσα διαφορετική από τις συνηθισμένες......
Πριν καναδυό εβδομάδες, γύρω στις 8 με 9 το βράδυ, καθώς ήθελα να γυρίσω γρήγορα στο σπίτι, σταμάτησα εκεί κάπου στη Λαμπράκη ένα ταξί.
Πρώτη φορά ένας οδηγός ταξί με κοιτάζει τόσο έντονα πριν μπω στο ταξί, και εγώ πρώτη φορά τον παρατηρώ από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου του, λες και ήθελα να σιγουρευτώ ότι θα με πάει στο σπίτι μου!
Με καλησπερίζει ευγενικά ο νεαρός, πάντα στο πληθυντικό, επαγγελματίας, και ξεκινά τη διαδρομή μας.
Κάποια στιγμή καθώς το ταξί σταμάτησε σε ένα κόκκινο φανάρι, εκείνος κοιτάζει έξω από το δικό του παράθυρο και εγώ έξω από το δικό μου. Τότε, ακούστηκαν δύο αναστεναγμοί, ένας δικός του και ένας δικός μου.
Τί πάθατε καλή μου κυρία, με ρωτά...
-Εγώ έχω πονοκέφαλο που δεν περνάει και αναστενάζω, εσείς?
-Ε, κάτι θα έχω και εγώ, του απαντώ.
Και από το πουθενά, ξεκινήσαμε μία συζήτηση για τόσα πολλά θέματα, σε τόση λίγη ώρα διαδρομής, που ξεχάστηκα και πραγματικά βγήκα από το ταξί άλλος άνθρωπος!
Ξέχασα και τι με απασχολούσε...τόσο πολύ ξεχάστηκα, ιδιαίτερα μάλιστα όταν μέσα σε όλα μου είπε ότι είναι και δύτης!
Καταλαβαίνετε, πρώτη φορά γνώριζα δύτη από κοντά!!!
Τελικά κατέληξα, όταν μερικές φορές δεν είστε καλά, μπείτε απλά σε ένα ταξί, και να εύχεστε να πετύχετε έναν καλό οδηγό, ώστε να σας κάνει να ξεχάσετε τα προβλήματά σας!
Οι οδηγοί ταξί λειτουργούν και σαν ψυχαναλυτές!
Για εκείνον τον δύτη, οδηγό ταξί με τα γαλάζια μάτια
που μου άλαξε τη διάθεση...
Love you...Kristy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου