Revue ala French !!!

Τώρα που το σκέφτομαι φαίνεται σαν να βρισκόμουν σε ένα παραμύθι..

Σε ένα όνειρο που όπως φαίνεται τώρα αρχίζω να ξυπνάω...

Πριν ένα χρόνο, παρά κάτι μέρες, έγραψα σε ένα κομμάτι χαρτί: Μάλλον το σύμπαν συνωμότησε να σταματήσω για λίγο να νιώθω με την καρδιά και την ψυχή μου και να χρησιμοποιήσω την απλή, ψυχρή κάποιες φορές λογική μου. Στα δύσκολα, μάλλον έτσι επιβιώνεις...

Ατελείωτες αυτές οι ώρες αναμονής, ατελείωτες αυτές οι ώρες μέσα στα αεροπλάνα, πού πάει τόσο κόσμος αναρωτιέμαι!

Και μέσα σε τόσους ξένους, εκεί δίπλα μου επιτέλους κάθισε μία Ελληνίδα. Η Φαίδρα!

Το διαβατήριο και το ελληνικό παρουσιαστικό της με έκαναν να της μιλήσω αμέσως.

-Ελληνίδα απ'ότι βλέπω.

-Και εσύ? Επιτέλους, τόσοι ξένοι σ' αυτήν την πτήση, είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι τι γίνεται.

Κάπως έτσι πιάσαμε κουβέντα στην αίθουσα αναμονής του Μονάχου. 

Συζητώντας, μπήκαμε στο αεροπλάνο και κάτσαμε λίγες σειρές μακριά η μία από την άλλη. 

Δεν υπήρχε πουθενά άδεια θέση για να μπορέσουμε να κάτσουμε μαζί, οπότε αρκεστήκαμε στο  να σηκωνόμαστε για να τα λέμε.

Μετά από σχεδόν 11 ώρες ταξιδιού το απόλυτο χάος!

Πανικόβλητοι όλοι οι επιβάτες να τρέχουμε σε ένα τεράστιο αεροδρόμιο για να μπορέσουμε να πάρουμε τις βαλίτσες μας και να βρούμε καινούργια πτήση για τον τελικό μας προορισμό, αφού λόγω της καθυστέρησης οι περισσότεροι χάσαμε τις πτήσεις μας.

Τα νεύρα χτύπησαν κόκκινο αλλά τελικά την τελευταία στιγμή, όταν διαπιστώσεις ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι, ο οργανισμός σου απλά αφήνεται σε γέλια μέχρι δακρύων!

-Πολύ, πολύ, να μείνουμε εδώ και να κάνουμε Χριστούγεννα μαζί, μου είπε η Φαίδρα, και ήταν ότι καλύτερο είχα ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Να είσαι καλά, Φαίδρα μου, όπου και αν βρίσκεσαι και εύχομαι να μη χρειαστεί να ταξιδέψεις και φέτος μέχρι το μακρινό  Saskatoon.

Το ρολόι στην Ελλάδα έδειχνε 1 π.μ., ξημέρωνε Χριστούγεννα και εγώ ακόμη πετούσα για να φτάσω στον προορισμό μου από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. 

Και μετά πάλι έλεγχος, πάλι βαλίτσες και άντε βρες ταξί και το μόνο που λες πλέον είναι: Μόνο να φτάσω σπίτι!

Και τελικά μετά από είκοσι ώρες ταλαιπωρίας  επιτέλους φτάνεις....

Με το μπήκα στο ασανσέρ για το πέμπτο πάτωμα, απλά έκανα τον σταυρό μου και μετά έβαλα τον εαυτό μου στον αυτόματο πιλότο.

Και αφού τακτοποίησα όσα έπρεπε να τακτοποιήσω, εκεί κάπου στις 12:30 τα μεσάνυχτα έπεσα στο κρεβάτι, όχι για να κοιμηθώ βέβαια, που να με αφήσει η υπερένταση, απλά για να ισιώσω λίγο το σώμα μου και μετά εκεί γύρω στις 5:30 π.μ., όρθια ξανά για να μαγειρέψω για τα Χριστούγεννα. 

Οι κατσαρόλες και η γάστρα πήραν φωτιά!

Πού έβρισκα το κουράγιο αναρωτιόμουν και εγώ η ίδια. Μέχρι τις 10:30 όλα ήταν έτοιμα, τώρα θα μπορούσα να αφοσιωθώ στο ρόλο που ήρθα να ''υποδυθώ'', αυτόν της αποκλειστικής νοσοκόμας.

Η αυπνοία και η κούραση ήταν σημάδια μόνιμα στο πρόσωπό μου, αλλά δε με ένοιαζε.

Την ημέρα των Χριστουγέννων την πέρασα μέσα σε ένα νοσοκομείο, όπως και πολλές άλλες ημέρες, και αλλαγή χρόνου έκανα σε ένα τεράστιο κρεβάτι αεροδρόμιο, όπως το αποκαλούσα, με το φωτάκι μου δίπλα ανοιχτό για συντροφιά.

Δε με στεναχώρησε καθόλου. Η θέα από τον πέμπτο όροφο του κτιρίου όπου διέμενα, ήταν ικανή να μου ομορφύνει τη μέρα.

Όλα για κάποιο λόγο γίνονται!

Είναι γεγονός! Και αν δεν το πιστεύετε, κάνετε λάθος.

Μέσα από τα άσχημα, έμαθα να βλέπω και τα ωραία. Τα πραγματικά ωραία όμως, αυτά που έχουν αληθινή αξία, και αυτό ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσα να κερδίσω.

Και μέσα σ' αυτόν τον χρόνο, τον χρόνο του δικού μου παραμυθιού έγιναν πολλά, αντιμετωπίσαμε πολλά, είχαμε όμως και τις μικρές ευχάριστες στιγμές που δημιουργούσαμε εμείς για εμάς!

Με θερμοκρασίες -30 C, όταν κυκλοφορείς νιώθεις σαν πολική αρκούδα!

Και όταν περνάς πολλές ώρες μέσα σε ένα νοσοκομείο, και βλέπεις από κοντά τον ανθρώπινο πόνο και την ανθρώπινη θέληση για ζωή, το μόνο που χρειάζεσαι για να χαλαρώσεις και εσύ είναι ένας ζεστός καφές  με καλή παρέα.

Και ποτέ δεν ξεχνάς τις γιορτές και τις ετοιμασίες που αυτές έχουν!!

Για το τέλος θα ευχηθώ σε όλους, φίλους παλιούς και νέους, ανθρώπους που χαθήκαμε στο πέρασμα του χρόνου, να παλεύουν για όσα τους έρχονται ανάποδα σ' αυτήν τη ζωή, γιατί μόνο έτσι τα ανάποδα γίνονται ίσια ξανά!

Να είστε όλοι καλά!!!