 |
Τον τελευταίο ενάμισι χρόνο έχω ανεχτεί και δεχτεί πολλά πράγματα, γιατί απλά δε γινόταν αλλιώς.
Όταν όμως γίνεται αλλιώς και απλά δεν το πράττουμε, τότε γίνομαι έξαλλη.
Θα αναρωτιέστε που αναφέρομαι.
Που αλλού θα μπορέσω να αναφέρομαι, πέραν από το θέμα των τελευταίων μηνών.
Μετανάστες και Πρόσφυγες
Αυτά τα καραβάνια ταλαιπωρημένων ανθρώπων που ταξιδεύουν μήνες τώρα για ένα γνωστό ή άγνωστο προορισμό, με ένα όμως στόχο: ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά.
Χιλιάδες μωρά και νήπια που ταλαιπωρούνται, που τους λείπει η στοιχειώδη κάποιες μέρες τροφή, στέγαση και υγιεινή. Παιδιά που αρρώστησαν από την απίστευτη ταλαιπωρία τους να ταξιδεύουν, μέρες τώρα, με όποιο καιρό για να φτάσουν κάπου. Κάπου, που θα έχουν μία στέγη κάτω από το κεφάλι τους, τροφή, ένα κρεβάτι για να κοιμηθούν και λίγο ζεστό νερό. Πράγματα που κάποιοι στη χώρα τους, αποφάσισαν να τους τα στερήσουν.
Οι ενήλικες, λες, αποφάσισαν να κάνουν αυτό το μεγάλο ταξίδι γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή, αυτά τα παιδιά όμως που δε ρωτήθηκαν και παρόλα αυτά ακολουθούν με χαμόγελο τους γονείς τους, δεν μπορώ να τα βλέπω να κλαίνε από την κούραση και την πείνα.
Εν έτη 2016, η εικόνα ταλαιπωρημένων παιδιών που δεν έφταιξαν σε τίποτα να ταλαιπωρούνται τόσο πολύ, είναι για κάθε κοινωνία, για όλη την Ευρώπη, για όλον τον κόσμο, γροθιά στο στομάχι.
Όχι, δεν υπάρχουν δικαιολογίες για κανέναν.
Όχι, δεν υπάρχει, δεν μπορώ να βοηθήσω.
Όχι, δεν υπάρχει, δεν τους δέχομαι.
-Κλείστε τα σύνορα- δεν είναι λύση.
Και άντε όλοι οι υπόλοιποι που έχουν χερσαία σύνορα, τα κλείνουν, εμείς τι πρέπει να κάνουμε?
Να αναποδογυρίσουμε τις βάρκες?
Να πνίξουμε χιλιάδες ανθρώπους και μωρά?
Να κάνουμε το Αιγαίο ένα απέραντο νεκροταφείο? Όχι, ότι δεν είναι έως τώρα.
Να μην παρέχουμε τροφή και νερό σ' αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα?
Λυπάμαι.
'Όλοι μάθατε για τον Ξένιο Ζευς από εμάς, γιατί πολύ απλά στην αρχαία Ελλάδα η φιλοξενία εθεωρείτο πράξη αρετής!!
Εμείς, λοιπόν, στη νέα Ελλάδα, εξακολουθούμε να παρέχουμε σε κάθε ξένο φιλοξενία, ανεξάρτητα από που προέρχεται.
Δυστυχώς όμως, τα μέσα μας είναι ελλειπή και δεν μπορούμε να σηκώσουμε όλο το βάρος της φιλοξενίας, χρειαζόμαστε βοήθεια. Γι' αυτό άλλωστε δεν είμαστε ενωμένη Ευρώπη!!!
Είναι ντροπή για όλους μας, να βλέπουμε παιδιά να ταλαιπωρούνται λόγω της προσφυγιάς, να αρρωσταίνουν και στο τέλος να χάνουν τη ζωή τους στην πορεία τους για ένα καλύτερο αύριο.
Όσο σωπαίνουμε, ακόμη περισσότερα παιδιά θα ταλαιπωρούνται, ακόμη περισσότερα παιδιά θα χάνουν τη ζωή τους. Ακόμη περισσότερα παιδιά, από αυτές τις ''καταδικασμένες'' χώρες, δε θα μπορέσουν να δούνε το αύριο με χαμόγελο αισιοδοξίας.....
Λυπάμαι.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου