Εμείς οι ανοιξιάτικοι!!!

Ναι, είμαι και εγώ ένα περήφανο παιδί της άνοιξης!

Εκεί γύρω στο Πάσχα, πολλά πολλά χρόνια πριν, μετά από 12 ώρες η μανούλα μου με έφερε και εμένα στον κόσμο...

Με στεναχωρεί όμως που τα γεννέθλιά μου πέφτουν διαρκώς μέσα στο Πάσχα και δεν μπορώ να τα γιορτάσω την ίδια μέρα.., δεν έχει σημασία όμως γιατί σαν παιδί της άνοιξης γιορτάζω διαρκώς!

Ώρες ώρες έτσι νιώθω. 

Έχω μια αισιοδοξία που δε στερεύει ποτέ!

Βλέπω ένα ποτήρι νερό και θέλω να είναι πάντα γεμάτο!!!

Φαίνεται φταίει η εποχή που είμαστε γεννημένοι.

Την άνοιξη που η φύση ξυπνά από τον λήθαργό της, που τα πάντα αρχίζουν να πρασινίζουν και να μοσχοβολούν, που τα πάντα αναπαράγονται, εμείς απλά βιώνουμε κάθε εναλλαγή στο έπακρο.

Θεωρώ ότι εμείς οι ανοιξιάτικοι ξεχωρίζουμε λίγο παραπάνω για τον δυναμισμό μας.

Η ελπίδα μας ότι όλα θα φτιάξουν ώρες ώρες είναι ανεξάντλητη.

Ερωτευόμαστε και κάνουμε σχέδια, πατώντας όμως γερά τα πόδια μας στη γη...το τονίζω αυτό!

Αγαπάμε χωρίς όρια και περιορισμούς.

Είμαστε εκεί για όποιον μας έχει πραγματικά ανάγκη.

Μας αρέσει να βλέπουμε προσωπάκια χαμογελαστά και μάτια γλυκά.

Χαιρόμαστε, όταν μέσα από τα λάθη μας γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας.

Δε θεωρούμε τίποτα δεδομένο, γιατί δεν είναι ποτέ, και πάντα προσπαθούμε να κατακτήσουμε κάτι νέο. -Αυτό κάποιες φορές βέβαια μας κουράζει κιόλας! Να τα λέμε κι αυτά!-

Κάποιος μου είπε πρόσφατα ότι όταν χαμογελάω το πρόσωπό μου γλυκαίνει. Θεώρησα ότι με δουλεύει, αλλά όχι φίλοι μου είναι αλήθεια.

Όταν χαμογελάμε εμείς οι ''ανοιξιάτικοι'' χαμογελάνε μαζί τα μάτια μας και η καρδιά μας.

ΌΧΙ ότι δεν έχουμε και τα ''κάτω μας φυσικά''. ΑΛΊΜΟΝΟ, δεν είμαστε από ατσάλι. Τότε απλά προτιμάμε να κλειστούμε στον εαυτό μας, να ''διορθώσουμε μόνοι μας τη βλάβη μας'', και στη συνέχεια να αναδυθούμε ξανά στο φως!

Χρόνια πολλά σε όλους σας!

Καμιά φορά σε ρωτάω πού κρύβεις το μαγικό ραβδί και τότε εσύ βάζεις την παλάμη σου στο μέρος της καρδιάς.

(ΔΑΝΕΙΚΌ)