54 χρόνια πριν, ξεκίνησαν όλα.
8/5/1960
Ένα ανοιξιάτικο Κυριακάτικο πρωινό, σε μία εκκλησία στο κέντρο της Βέροιας ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου, ο Στέργιος με τη Στεργιανή.
''Έρωτας από αγάπη'', είχε πει ο παππούς μου.
''Την έβλεπα από μικρή με τις μακριές της πλεξούδες και μου άρεσε''.
Και μετά...
1 μήνα σχεδόν μετά, με δύο εισιτήρια στο χέρι και σχεδόν 10 δολάρια στην τσέπη, με μία μόνο βαλίτσα, ξεκίνησαν για το μακρινό ταξίδι της ξενιτιάς.
12 μέρες μέσα στο ''QUEEN OLGA'' μέχρι να φτάσουν σ' αυτόν τον μακρινό τόπο που ονομαζόταν ΚΑΝΑΔΑΣ.
Από τη δεύτερη μέρα παραμονής τους σ' αυτόν τον ξένο τόπο, έπιασαν αμέσως δουλειά, δεν γινόταν κι αλλιώς, και από τότε ζούσαν με την ελπίδα ότι μια μέρα θα τα καταφέρουν και θα επιστρέψουν σύντομα στους δικούς τους.
Τα χρόνια που πέρασαν όμως ήταν πάρα πολλά!
Αισίως φτάνουν σε λίγες μέρες τα 54, όσα και τα χρόνια που παντρεύτηκαν, που άφησαν πίσω συγγενείς και φίλους και ξεκίνησαν ένα ταξίδι άγνωστο γι' αυτούς.
Σ' αυτούς τους δύο ανθρώπους, που εγώ προσωπικά λατρεύω, οφείλω ίσως σ' ένα μεγάλο βαθμό αυτό που είμαι σήμερα. Αν και τα περισσότερα χρόνια τα ζήσαμε χώρια, παρόλα αυτά η θετική επιρροή τους στη ζωή μου ήταν και είναι μοναδική.
Είναι οι δύο ''άγγελοί'' μου.
Είναι οι άνθρωποι που χωρίς πολλά γιατί και κουβέντες σου λύνουν το πρόβλημά σου.
Είναι οι άνθρωποι που μου δίδαξαν τον σεβασμό και την υπομονή.
Είναι οι άνθρωποι που το μόνο που τους νοιάζει ακόμη και τώρα που είναι μακριά, είναι απλά να τους τηλεφωνώ για να με ακούνε (αν και αυτό που σκέφτομαι τώρα τελευταία είναι να τους πάρω έναν υπολογιστή με σύνδεση skype, διότι η γιαγιά παρά τα 73 χρόνια ακόμη μαθαίνει, ακόμη...και την τεχνολογία!).
Η γιαγιά και ο παππούς μου δεν θέλουν ποτέ να είμαι στεναχωρημένη, ποτέ να κλαίω παρά μονάχα να είμαι χαρούμενη, έστω και αν αυτοί δεν μπορούνε να με δούνε!
Όσες φορές τους επισκέφτηκα και έμεινα μαζί τους για μεγάλο διάστημα, σας ομολογώ πέρασα τέλεια! Αν αναρωτιέστε γιατί, σας απαντώ απλά γιατί εισέπραξα πολλή ΑΓΑΠΗ!
Αν μου λείπουν? Πολύ!
Εύχομαι να επιστρέψουν μόνιμα πλέον αν και ξέρω ότι μετά από 54 χρόνια σε μία χώρα όπως ο Καναδάς, είναι πολύ δύσκολο να προσαρμοστεί κανείς στην Ελλάδα του σήμερα.
Αυτό ήταν το δικό μου μικρό αφιέρωμα σ΄αυτούς τους δύο ανθρώπους που σε λίγες μέρες κλείνουν 54 χρόνια μαζί.
54 χρόνια ξενιτιάς.
54 χρόνια υπομονής.
54 χρόνια στήριξης ο ένας στον άλλο.
54 χρόνια αγάπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου