24 Ιουλίου...αφιερωμένη πάντα σ΄εσένα!

-Και σήμερα γιορτάζεις πουλάκι μου....μην το ξεχνάς
-Αλήθεια, γιαγιά?
-Αλήθεια, τζιέρι μου. Δυο φορές το χρόνο θα γιορτάζεις, ρώτησα εγώ τον παπά!

-Μάλιστα γιαγιά.

Ήμουν πολύ μικρή ακόμη, όταν η συνονόματη γιαγιά μου, μου έκανε αυτήν την κουβέντα.
Από τότε, και κάθε χρόνο, την έπαιρνα τηλέφωνο δυο φορές το χρόνο για τη γιορτή της.
Αφού γιορτάζαμε δύο φορές, δεν έπρεπε να το ξεχνάμε!!!

-Να 'σαι καλά, πουλάκι μου, σ' ευχαριστώ για τις ευχές, και συ με ένα καλό παλικάρι να έρθω και εγώ στο γάμο σου.
-Αλήθεια, θα έρθεις?
-Θα το κανονίσω εγώ και θα τους πω να με φέρουν!
(Η γιαγιά για πολλά χρόνια δυστυχώς ήταν στο κρεβάτι)
Μην αργείς όμως, ε, να προλάβω.....

Αυτός ήταν ο καημός της, να έρθει στο γάμο της συνονόματης εγγονής της, δυστυχώς όμως δεν πρόλαβε, έφυγε ένα ζεστό πρωινό του Αυγούστου, ήσυχη στο κρεβάτι της. Πάνε εννέα χρόνια από τότε....

-Τελικά δεν πρόλαβα να εκπληρώσω την ευχή της!

Κάθε χρόνο όμως, τέτοια μέρα, τη θυμάμαι πιο έντονα από τις υπόλοιπες μέρες.
Είναι σαν να μου μιλάει από εκεί που είναι. -Πουλάκι μου, ήρθες...έλα εδώ να σε φιλήσω....
Σαν να μου χαμογελάει.
Σαν να μου λέει, σου ζήτησα κάτι πριν φύγω και δεν το έκανες....

-Δε γινόταν γιαγιάκα μου να εκπληρώσω την τελευταία σου επιθυμία, ήταν αδύνατον δυστυχώς.....

Γι' αυτήν τη γιαγιά σήμερα είναι αφιερωμένο αυτό το άρθρο μου.
Γι' αυτήν και για μένα που γιορτάζουμε και σήμερα...
Γι' αυτήν που έστω και με κλειστά μάτια μου είπε το αντίο με ένα χαμόγελο...μάλλον με άκουγε!

Θα σε θυμάμαι πάντα....

το τζιέρι σου....