Αεροπορικές Αναμνήσεις....

Δε θα ξεχάσω ποτέ

Εκείνο τα ταξίδι που κράτησε δώδεκα  ώρες αντί για εννέα, όπως προβλεπόταν, και μου άλλαξε τη διάθεση!

- 17/7/2010 ξημέρωσε μια μέρα όπου αν και έφευγα μακρινό ταξίδι για προσωπικούς λόγους, η διάθεση ήταν η χειρότερη που θα μπορούσα να έχω. Άυπνη, δίχως διάθεση για πολλές κουβέντες καθώς η προηγούμενη μέρα ήταν αναμενόμενη  μεν από τη μια, αλλά πολύ δύσκολη από την άλλη, έκλεισα τις βαλίτσες μου και πήρα την πρωινή πτήση για Αθήνα. Εκεί περιμένοντας τρεις ώρες περίπου στην αίθουσα αναμονής με το βιβλίο μου στα χέρια προσπαθούσα να βγάλω όλες τις άσχημες σκέψεις από το μυαλό μου και να σκεφτώ τις μέρες που έρχονται. Άλλωστε, έλεγα στον εαυτό μου, μπορείς ακόμη να χαμογελάς, δε χάθηκε τίποτα, απλά προστέθηκε άλλη μια δυσκολία που πρέπει να αντιμετωπίσεις και ΘΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙΣ, με ψηλά το κεφάλι. Αφού πέρασε η ώρα και με φώναξαν από τα μεγάφωνα του αεροδρομίου για να επιβεβαιώσουν τα στοιχεία μου που για κάποιο λόγο είχαν περαστεί λάθος , τελικά επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο. Για κακή μου τύχη, όπως νόμιζα στην αρχή, η θέση μου ήταν στο μπροστινό μέρος ενός παλιού αεροπλάνου με την περισσότερη φασαρία καθώς μια ομάδα εφήβων μαζί με τους προπονητές, ταξίδευε μαζί μας για να πάει να λάβει μέρος σ' ένα  παγκόσμιο πρωτάθλημα. Παιδιά γεμάτα ζωή και γέλιο έκαναν πλάκα  μεταξύ τους αλλά και με τους προπονητές τους για να περάσει η ώρα. Κάποια στιγμή κάθεται δίπλα  μου η φυσιοθεραπεύτρια  της ομάδας και μου πιάνει την κουβέντα. Με ρώτησε αν έχω ξαναταξιδέψει στο μέρος που πάμε. Μόλις εγώ της απάντησα θετικά ως δια μαγείας όλη η ομάδα σταμάτησε τη φασαρία και άρχισε να με ρωτά πως είναι το μέρος, τι αξιοθέατα υπάρχουν, τι μπορούνε να φάνε και πολλά άλλα. Έτσι από το πουθενά το μπροστινό μέρος του αεροπλάνου έγινε μια παρέα που άρχισε να συζητά για τα πάντα! Λόγω της κακοκαιρίας που επικρατούσε το αεροπλάνο πετούσε χαμηλά και μόνο έπειτα από πέντε σχεδόν ώρες πτήσης πήρε ύψος και άρχισε να πηγαίνει πιο γρήγορα. Γνωρίζαμε λοιπόν πως σίγουρα δε θα φτάναμε στις εννιά ώρες στον προορισμό μας, οπότε είπαμε να το απολαύσουμε διαβάζοντας, τραγουδώντας, λέγοντας αστεία, πεινώντας διαρκώς διότι το φαγητό που μας σέρβιραν ήταν ελάχιστο. Οι αεροσυνοδοί έκλεισαν τις ενδιάμεσες κουρτίνες για να μην ενοχλούμε τους υπόλοιπους επιβάτες και κάτσανε και αυτές μαζί μας για λίγο. Μετά από δέκα ώρες  ταξιδιού, είχε πιαστεί όλο μας το σώμα καθώς οι θέσεις ήταν πολύ στενές και όλοι θέλαμε να κατεβούμε. Για κακή μας τύχη όμως το μέρος που θα προσγειωνόμασταν είχε καταιγίδα και κανένα αεροπλάνο δε μπορούσε να προσγειωθεί οπότε κάναμε βόλτες πάνω από το αεροδρόμιο. Κάποια στιγμή ο πιλότος πήρε την άδεια να προσγειώσει το αεροπλάνο και το προσγειώνει αλλά..... αν κάτι ξεκινάει στραβά πρέπει να τελειώσει και στραβά....Δυστυχώς κόλλησαν όλες οι πόρτες του αεροπλάνου και δεν μπορούσαμε να βγούμε, ενώ είχαμε ήδη σηκωθεί από τις θέσεις μας , είχαμε πάρει τους σάκους μας και είχαμε παραταθεί στο διάδρομο για να κατεβούμε. Μηχανικοί προσπαθούσαν να ανοίξουν από την έξω μεριά του αεροπλάνου τις πόρτες και εμείς για τριάντα λεπτά πηγαινοερχόμασταν μια στην μπροστινή πόρτα όπως μας έλεγαν για να βγούμε, και μια στην μεσαία. Ανοίγοντας όλοι τα κινητά μας, αυτά άρχισαν να χτυπάν σαν τρελά καθώς οι δικοί μας άνθρωποι, μας έψαχναν μια που το ταξίδι είχε διαρκέσει δώδεκα ώρες και όχι εννιά! Εμείς πάλι από όλη  την  ένταση της ημέρας , δεν αντέξαμε και ξεσπάσαμε σε απίστευτα γέλια προσπαθώντας ίσως έτσι να διασκεδάσουμε την κατάσταση μας! Σε λίγο όλο το αεροπλάνο άρχισε να γελάει μαζί μας! Κάποια στιγμή λοιπόν οι πόρτες ανοίγουν και ξεχυνόμαστε ζαλισμένοι όλοι στις φυσούνες για να προλάβουμε να πάρουμε σειρά να πάρουμε τις βαλίτσες μας καθώς πάνω από δεκαπέντε αεροπλάνα είχαν πάρει σειρά για προσγείωση μετά την καταιγίδα. Ανοίγοντας οι πόρτες εξόδου του αεροδρομίου για να βρούμε τους δικούς μας ανθρώπους επιτέλους  και να φύγουμε, διαπιστώσαμε ότι υπήρχαν στο αεροδρόμιο χιλιάδες κόσμου που έψαχναν ο καθένας και κάτι, με βαλίτσες, καρότσια, παιδιά στην αγκαλιά. Ζαλισμένη από την πτήση ξεκινάω με το καροτσάκι μου και εγώ να ψάχνω, μέχρι που κάποια στιγμή ξεπροβάλει μπροστά μου, δεν ξέρω πως κατάφερε να με δει ο παππούκας μου και με αγκαλιάζει. 'Έπιτέλους έφτασες' μου λέει και με αγκαλιάζει ξανά!

Πριν φύγω όμως γύρισα και αποχαιρέτησα  όλη την ομάδα των εφήβων μαζί με το προπονητικό και τεχνικό επιτελείο τους, που χάρη σ' αυτούς τους ανθρώπους γέλασα με την καρδιά μου, ηρέμησα, πήρα δύναμη και κουράγιο και ένιωσα περήφανη για τους σημερινούς εφήβους μας που προπονούνται για μια πρωτιά και ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να την κερδίσουν έχοντας πάντα χαμηλό προφίλ και σεβασμό στους μεγαλύτερους τους. Το μόνο που μου ζήτησαν τα παιδιά είναι αν μπορέσω να τα δω από την τηλεόραση τις ημέρες που θα είχαν αγώνα. Τίποτε άλλο. Εγώ μέσα από την καρδιά μου τους ευχήθηκα καλή επιτυχία γιατί το άξιζαν και μάλιστα όπως είδα αργότερα κάποια παιδιά κατάφεραν να πάρουν μια καλή θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα..

Δε θα ξεχάσω κανέναν από όλους αυτούς ποτέ!

                                 Αφιερωμένο στην Εθνική ομάδα εφήβων στίβου που έλαβε μέρος                           

                            τον Ιούλιο του 2010 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου

                           στο Μόνκτον του Καναδά